Note of New Years eve 2023

Making myself a coffee this morning, I was pushed onto memory lane. Must be the Old Year vibe...

I remembered my stay on the coffee farm Finca Ometepe, in Nicaragua, many years back. The simple folded beds, the crazy cold showers. Arriving there in the dark.

I had hooked up with a mixed match of backpackers a few days before in Leon, and while they were fun people, that night at the Finca, my ever present need to be alone overpowered the magic of this place and I decided to move on early the next day.

It's one of those places on that imaginary list of 'one day... I might revisit'.

Google maps easily found the Finca for me tonight, and it now even has online booking options. For € 72 a night. Which is crazy for Nicaraguan standards, I suppose, even nowadays.
But the online booking option set me thinking even more. How much traveling has changed with the cheapening of tinternet and of smart phones. Honest to dog, I have no idea how I managed back then. Asking fellow backpackers where they'd been, having a look at their Lonely Planet certainly, but also just showing up at a bus stop and giving luck a go. How did I ever find (not hear about, but managed to arrive at) that campsite at the Pacific that I went to next? How did I figure out where to change buses, without speaking more than three words of Spanish? 

But I got there.

I suppose my love for the times I went to Central America are only part due to the beautiful nature and charming towns of the countries I visited.
I also loved the aspect of winging it. Giving chance a go. Something we were already lacking in my part of Europe for years and years.
Any lessons for myself here?

Busreis door het geheugen

 

 

 

 

 

 

Toen ik vanmorgen koffie stond te zetten, werd ik spontaan op reis door mijn geheugen gestuurd. Het zal de geest van oudjaarsdag zijn...

     

 

 

 

 

 

 

Ik dacht aan mijn verblijf op de koffieboerderij Finca Ometepe, in Nicaragua, véle jaren geleden. De bijzondere houten opklapbare bedden, de bizar koude douches. Daar aankomen in het donker.

Een paar dagen eerder, in Leon, was er een groepje gevormd met wat andere backpackers, en hoewel het hele leuke mensen waren, overmeesterde die avond op de Finca mijn altijd aanwezige behoefte om alleen te zijn, de magie van deze plek en besloot ik om de volgende dag vroeg weer alleen verder te gaan. 

Maar de Finca veroverde wel een plaatsje op die denkbeeldige lijst van 'op een dag... kom ik hier misschien nog eens terug'.

Vanmorgen had Google Maps deze Finca zo voor mij gevonden, er zijn nu zelfs online boekingsmogelijkheden. Voor € 72 per nacht. Dat is een heftig prijskaartje voor Nicaraguaanse normen. Zelfs vandaag de dag, denk ik.
     Maar de online boekingsoptie zette mij nog veel meer aan het denken: aan hoeveel reizen is veranderd doordat het internet zo goedkoop is geworden, en slimme telefoons! Eerlijk gezegd, ik heb geen idee meer hoe ik sommige delen van mijn reizen destijds voor elkaar kreeg. 

 

Deels door andere backpackers te vragen waar ze waren geweest, door een kijkje te nemen in hun Lonely Planet boekjes (die ik tijdens mijn eerste reizen nog vertikte te kopen) maar ook door gewoon bij een bushalte te verschijnen en op mijn geluk te vertrouwen. 

     Hoe heb ik ooit die camping aan de Stille Oceaan gevonden (niet in de betekenis 'van gehoord', maar letterlijk 'weten te bereiken') waar ik vervolgens naartoe ging? Hoe kwam ik erachter waar ik van bus moest wisselen, zonder meer dan drie woorden Spaans te spreken? Geen idee meer. Maar ik kwam er.

Nu ik erover nadenk, kwam mijn enthousiasme voor de keren dat ik naar Midden-Amerika ging wellicht slechts gedeeltelijk voort uit de prachtige natuur, de charmante stadjes en de vriendelijke mensen van de landen die ik er bezocht.
Ik hield ook van het aspect van een maand lang het toeval een kans te geven. Vertrouwen dat 'het' wel goed zou komen. En het ook accepteren als er iets helemaal niet goed ging. Een houding die we in Nederland - ook toen - al jaren en jaren kwijt waren.

Kan ik hier lessen voor mezelf uit halen? 

Gedachtevoer voor de komende periode...

Sprook

Er was eens een kleinig land dat na een vreselijke oorlog waarin de mensen erge honger hadden geleden, het Grote Voornemen nam om nooit meer honger te hoeven lijden.

Het land had fabrieken, boeren, geleerden en ministers die samen allemaal plannen maakten om te zorgen dat de boeren meer voedsel konden maken, zonder dat het hele land een boerenland zou worden. Want de kantoren en fabrieken en universiteiten mochten natuurlijk geen plaats maken voor meer boerenland. Het was tenslotte een modern kleinig land!
    Er werd bepaald dat er vooral slimmer geboerd moest worden. Ruilverkaveling werd volop – regelmatig ook onder dwang - ingezet , machines moesten groter en efficiënter worden en boeren moesten vooral van het ouderwetse idee van een 'gemengd bedrijf' af, waarbij men wat koeien en wat varkens had, hier deze groente verbouwde, en daar andere groenten en waarbij kippen nog los op het erf liepen. Dat was namelijk helemaal niet efficiënt!

Met leningen en subsidies, groots opgezette promoties en de nodige  dwang gingen de boeren aan de slag met deze moderne manier van landbouw en veeteelt. Zo werden niet alleen de opbrengsten groter, maar ook de kosten van het voedsel lager en kenden de meeste burgers in het het land inderdaad geen honger meer.
Het moderne systeem werkte zo goed dat het land na een tijdje zo veel kon produceren dat er slechts een klein deel nog nodig was om de eigen mensen te voeden, en kon er mooi veel naar andere landen worden verkocht. Want daar wilden de burgers ook wel goedkoop eten!

De modernisering ging door en door. Iedereen blij.  De burgers in de steden dachten minder en minder na over hun voedsel, het was er immers altijd: netjes voorverpakt in de supermarkten. Gek genoeg noemden deze stadsmensen ook vaak boeren 'dom' zonder ook maar enig idee te hebben van de efficiënte en moderne manier waarop boeren voor hun voedsel zorgden.

In de loop van de jaren  gingen er wel steeds meer stemmen op dat het misschien niet zo gezond was, al die middelen op het voedsel spuiten, ter gewasbescherming. En toegediend aan het vee. En dat akkers en akker vol met hetzelfde gewas, zonder ook maar een plantje scheef, misschien niet zo goed was voor de andere – vrije – dieren in het land zoals insecten en vogels. Dat de mens misschien niet los stond van het ecosysteem waarin ze leefden. 

    Geleerden  onderzochten tot hoeverre die middelen in het voedsel van alle mensen terecht kwam. Sommigen riepen "och en wee" en anderen riepen "het valt allemaal mee!".  

 

Het was eerst maar een kleine groep geleerden die een voorzichtig verband legden tussen landbouwgif en hersenaandoeningen. Een ander klein groepje geleerden onderzocht de sterke achteruitgang van insecten, vogels.     
    Toch ging het langzaam steeds meer andere geleerden ook opvallen dat een akker er weliswaar mooi groen uitzag, maar dat er maar erg weinig bodemleven, vliegende insecten en vogels leefden.  En als burgers nu op een zomerse dag op pad gingen met hun auto's, dan hoefde ze niet bij elke tankbeurt dode insecten van de voorruit en koplampen te wassen.
    Samen met bezorgde boeren, burgers en fabrieken die met hun 'boerenverstand' tot de conclusie waren gekomen dat het land was doorgeschoten met de efficiëntie vormden zij een stem. Dat de mensen misschien wat beter voor het land en de dieren moesten zorgen.  En dat het misschien gewoon niet kón: steeds maar meer en meer uit de aarde halen. Deze bezorgde boeren, burgers, geleerden en fabrieken begonnen mooie initiatieven. Sommige werden succesvol en andere minder succesvol.
    
Waren die keerzijdes de andere boeren dan niet opgevallen? Natuurlijk wel, een groot deel van de boeren (*) woonde immers op het land! Zij zaten echter nog aan contracten met meedogenloze economische belanghebbers vast. Met de bank, met de inkooporganisaties van grote supermarktketens. Met de fabrieken die hun grote landbouwmachines maakten en met de fabrieken die hun boerenproducten verder verwerkten.  En het werd de boeren steeds door deze meedogenloze economische belanghebbers verteld dat het heus nog kon, dat het allemaal wel meeviel, dat die bezorgde burgers en geleerden hun cijfers niet op orde hadden. En dat er met nog meer investeringen en moderniseringen wel een mooie technische oplossing zou komen voor het te laat was.  Deze boeren wilden dit allemaal erg graag geloven, omdat ze ook niet wisten hoe ze anders aan hun verplichtingen moesten voldoen.

(*) Ondertussen waren er ook industriëlen die deden alsof ze boeren waren, met fabrieken vol levende dieren die zo snel mogelijk en op welke wijze dan ook voor dikke winsten tot vlees moesten worden omgevormd. Deze industriëlen herken je meestal aan hun dikke directeursauto voor 355 dagen per jaar en een geleende tractor voor de 10 dagen per jaar dat ze protesteren.

 
En de ministers van het land dan? Wisten die dan niet dat het slechter ging met de natuur en dat het  ook voor de burgers in het land steeds ongezonder werd? Natuurlijk wel!
Maar ministers mochten steeds maar voor 4 jaar zeggen wat er in het land gebeurde, en hoefden daarom nooit beslissingen te nemen voor de langere termijn.  Zij wilden dat bovendien ook helemaal niet als het om impopulaire maatregelen ging! Terug naar een houdbare manier van landbouw en veeteelt zou betekenen dat de burger meer zou moeten betalen voor het voedsel, dat de winsten voor de economische belanghebbers zouden dalen en het land minder aanzien zou hebben omdat de export zou dalen. Daarmee zouden de ministers na hun termijn nooit herkozen worden en ook zeker geen goedbetaalde baan krijgen bij dezelfde meedogenloze economische belanghebbers.  
De ministers deden dus jarenlang niets.

Omdat de meedogenloze economische belanghebbers jarenlang hamerden op tegengestelde belangen hadden de boeren, ministers, burgers en industriëlen al jarenlang niet echt naar elkaar geluisterd. Logisch dat niemand naar de ministers luisterde, die zaten er immers maar kort. Logisch dat niemand naar de burgers luisterde, want die zetten hun ideeën en idealen toch wel overboord als ze ergens goedkoper hun voedsel konden kopen. Logisch dat niemand naar de boeren luisterde, die waren immer 'dom' en deden toch wel wat de economische belanghebbers zeiden.
Hierdoor hadden de meedogenloze economische belanghebbers het mooi voor het zeggen in het land.

Leefden ze in dit land nu allemaal lang en gelukkig?

Veel burgers dachten dat ze gelukkig waren omdat ze goedkoop konden eten en lekker veel spullen konden kopen.
Veel geleerden dachten dat ze gelukkig waren omdat ze steeds nieuwe gewasverbeteringsmiddelen mochten uitvinden,  en in glimmend nieuwe onderzoekscentra werkten.
Veel boeren dachten dat ze gelukkig waren omdat ze een succesvol en modern bedrijf runden.
Veel ministers dachten dat ze gelukkig waren omdat ze na hun termijn werden herkozen of een prestigieuze baan kregen aangeboden.

De meedogenloze economische belanghebbers waren als enige oprecht gelukkig. En zij zorgden dat de anderen zich niet te veel zouden afvragen hoe lang dit allemaal nog door zou kunnen gaan. En zij zorgden dat de boeren, burgers, fabrieken en ministers vooral niet met elkaar wilden praten.

Komt het nu nog goed met dit land? En leven de mensen ooit wel lang en gelukkig samen? Als boeren, burgers, fabrieken en ministers stoppen het belang van de meedogenloze economische belanghebbers te dienen en naar elkaar gaan luisteren wellicht?  Misschien als boeren, burgers, fabrieken en ministers leren van de succesvolle initiatieven die de bezorgde boeren, burgers en fabrieken in de jaren al zijn opgestart en in gesprek gaan hoe deze breder uitgerold zouden kunnen worden?    

Dit lijkt op dit moment inderdaad een sprook.
    Omdat het te simpel lijkt?

Waarom die naam: de 50/50 Challenge?

Het begon er eenvoudig mee dat ik mensen – die heus zelf al vaak hebben gedacht om minder vaak vlees te eten - wil motiveren en adviseren, niet afbranden.  Ik besef best dat beginnen met wat vaker vis en vlees laten staan voor veel mensen best lastig is en mensen vaak niet zo goed weten hoe ze moeten beginnen. ‘Wat eet je dan wel?’ 

Ik ken genoeg  mensen die eerder eens met goede moed vegetariër zijn geworden, na korte tijd een keer weer wél vlees aten – om welke reden dan ook – en teleurgesteld in zichzelf het vegetarische eten terzijde hebben geschoven als zijnde Te Moeilijk.

Dus dacht ik; waarom beginnen we niet heel laagdrempelig met een dagje wel, een dagje niet?

Dat is namelijk al een héle Challenge voor mensen die hun hele volwassen leven bij de vraag “Wat eten we vanavond?” eerst hebben bepaald of er kip of een balletje gehakt op tafel komt, waarna de rest als vanzelf volgt.

Mijn originele idee stamt uit augustus en eerst wilde ik direct in september van start met deze ogenschijnlijk  niet zo uitdagende uitdaging. Want dat is mijn natuurlijke manier van doen. Goed idee? Tof, kom, gaan we aan de slag!

Toen ik er iets langer bij stil stond hoe ik mensen dan gemotiveerd zou kunnen houden, en hoe ik voedingsleer en recepten zou kunnen delen kwam ik logischerwijs uit op eLearning . Mijn werkgevers zeiden al snel ‘ja’ toen ik vroeg of ik het aNewSpring platform zou mogen gebruiken voor een online leerpad en tja… toen  besefte ik hoe veel tijd ik nodig zou hebben om een eLearning cursus, of ‘leerpad’ te vullen met recepten en kijktips, met informatie over voeding en dan op zo’n manier dat het mensen gemotiveerd houdt en de deelnemers – zover ze dat willen – met elkaar verbind. Dus schoof het op naar 2020.

Vrij snel schoot  2020 50/50 in mijn hoofd, en het klópt aan alle kanten.

Dagje vega, dagje ‘gewoon’ is hartstikke 50/50

Voor de mensen die vega – dus wel nog kaas en ei en dergelijke - al heel wat vinden, en evengoed voor mensen die op vaker volledig  plantaardig mikken, dat  is ook 50/50

Voor mensen die de Challenge  voor het milieu aangaan, en uit ethisch standpunt, voor het klimaat of voor hun gezondheid of vanwege hun geloof. (jahaaaaa, dat zou 20-20-20-20-20 zijn, maar dat klinkt niet bepaald soepeltjes)

We starten op 2-2-2020. Januari is immers voor de goede voornemens (die tegen eind januari hetzij gesneuveld zijn, hetzij al een beetje bij het dagelijks leven zijn gaan horen).

Daarnaast wil ik de Challenge 90 dagen laten lopen omdat het schijnt dat veranderingen na 90 dagen verankerd raken. Vanaf februari kan ik dan bovendien én eerst volop lekker winterse gerechten delen, zoals maaltijdsoepen en stamppotjes en langzaam naar de lichtere kost opschuiven, met pastasalades en heldere soepjes en tempura bijvoorbeeld.

Ik vul het leerpad met veel eigen recepten, maar ook met recepten die ik her en der vind en die ik vertaal of bijschaaf (uiteraard altijd met bronvermelding)

Als ik die 90 dagen niet te star vast hou, komen we uit op 5-5-2020 als einddatum. Bevrijd van je oude denken over eten, hoe mooi is dat!?

Kwam mijn collega Rik bovenop dit alles nog met een schitterend logo-ontwerp (of beeldmerk? Ik hou ze nooit uit elkaar) waarbij 50/50 met half cijfers en half letters werd geschreven en toen was het plaatje rond!

Hoe mooi wil je het hebben?

De 2020 50/FIFTY Challenge van 2-2-2020 tot 5-5-2020

Doe je mee? Stuur een berichtje met je mailadres naar ntsjvk@gmail.com of via Wh’app als je mijn nummer hebt en ik schrijf je in als deelnemer van dit leerpad. Of ken je iemand die mee zou willen doen? Deel gerust deze blog of de facebookpagina https://www.facebook.com/5050initiatief/ met ieder die geïnteresseerd is zodat we straks met een indrukwekkend grote groep van start gaan.

Beetje bij beetje

Stikstof, global warming, dierenleed, wat hebben ze gemeen?

Overconsumptie. En een wereldeconomie die gebaseerd is op doorlopende groei

Als ik met mijn fiets op de roltrappen van de Maastunnel sta zie ik nog regelmatig een sticker met “I still hate Thatcher” en elke keer weer moet ik grinniken. Ik ook namelijk. Niet zozeer de vrouw (een andere sticker deed me hardop lachen: “the Iron Lady, may she rust in peace”) maar alles waar zij en de andere politici van haar tijd voor stonden. Privatisering, open grenzen, wereldeconomie. Groei, groei,  groei

Nu is de ellende niet in de jaren ’80 begonnen natuurlijk. Al ruim daarvoor met de ruilverkaveling – als ik het goed heb werd dat vooral in de jaren ’50 erg gestimuleerd. En vele, vele (gesubsidieerde) maatregelen om vooral efficiënt met agrarische grond en de veestapel om te gaan. Na de 2^e wereldoorlog en de crisis van de jaren ’30 misschien best logisch (het adagio was “Nooit meer honger”), maar volledig doorgeslagen.  

Maar hoor nu eens zelf. Veestapel. Het woord op zicht al geeft alles aan wat er mis is met hoe wij over deze dieren denken. Het stapelen van levende wezens. Als waren ze willekeurig welke producten. De term veeteelt. Alsof we vee kunnen kweken, verbouwen.

Monocultuur, intensieve landbouw, de bio-industrie. Allemaal uitingen van wat er mis is met de denkwijze van mensen. Van hoever wij weg staan van onze leefomgeving. Zolang we nog kleine gemengd bedrijf-boerderijen hadden was er niets aan de hand met de mest, met stikstof.  Maar nee, het moest anders, moderner, efficiënter.

Het echte probleem ontstond al ver voor deze tijd.

Toen de eerste mensch besloot ‘vee’ te gaan houden en daarmee de toon zette voor een onnatuurlijk  onderscheid tussen onszelf en andere dieren. En omdat zij (we) hiermee weg kwamen kregen we het idee dat dit acceptabel was, en niet lang daarna werd het onderwerpen van andere dieren als normaal gevonden.

Simpel gezien  zijn wij de bullies van de wereld. En omdat niemand ons terugfluit zijn we gaan denken dat we recht hebben op ons gedrag. Maar ‘just because you can’ maakt iets nog niet moreel juist.

Nu eindelijk krijgen ook wij  de rekening gepresenteerd. Niet de afgelopen decennia, toen de insecten het loodje legden, de weidevogels, vele planten, en alle honderdduizenden, nee miljoenen, koeien, kippen en varkens die wij in stinkende stallen opsloten om elke dag goedkoop vlees te kunnen eten

Nu pas, nu we zelf ziek worden van de ongezonde wereld.

En nu moet ineens die boer, die vele tientallen jaren werd gepusht om te moderniseren,  de rekening betalen door het bedrijf - dat soms al van hun grootouders was - gedwongen op te doeken.

En ondanks alle sympathie die mensen voor de boeren hebben gaat niemand spontaan en zonder wetgeving uit zichzelf maximaal 100 km per uur rijden. Of stoppen met elke dag koekjes bij de koffie of andere onnodige shizzle waardoor de productie van granen, suikerbieten, chips-aardappelen en  wat dies meer zij omlaag zou kunnen

Nee. Ook ik niet. Mijn belofte van enkele blogs geleden om geen onnodige zaken meer te eten heb ik meermaals verbroken. Ik vind het zooooo moeilijk om geen koekjes te eten, geen chocola, ijs, pinda’s en andere meuk. Ik let erop dat er geen palmolie in verwerkt is, en dat het vegan is, maar daarbuiten kan ik het snoepen niet weerstaan.

Terwijl ik donders goed weet dat de aarde het niet aan kan, om voor al die mensen niet alleen het hoognodige aan voedsel voort te brengen maar ook nog eens onze overmatige trek in snoep, en onze onstilbare behoefte aan nutteloze spullen voor in huis, onze grenzeloze behoefte aan modieuze kleding en gadgets. Dat dieren, insecten, schimmels, vogels, planten, vissen en bomen de prijs betalen voor ons egocentrische steeds maar meer  ‘willen’

Maar lieve lezers, blijf alsjeblieft proberen.

WIJ zijn de markt.

Als wij beslissen dat legbatterijen onacceptabel zijn dan geven we dat signaal luid en duidelijk door als we niet langer koekjes en mayonaise kopen waar in de lijst met ingrediënten ‘ei’ staat, in plaats van ‘scharrelei’

Als wij verdrietig worden van de berichten over moedervarkens die in een kraamkooi jaar na jaar biggetjes moeten werpen, dan kopen we geen kiloknallers of barbecue-pakketten meer maar bestellen wij ons vlees bij koopeenvarken.nl of andere sympathieke initiatieven en slaan we zo nu en dan een dagje vlees over.

Als wij de weidevogels, insecten en basically ‘de aarde’ een warm hart toedragen dan kopen wij onze boodschappen bij voorkeur biologisch, of nog liever biologisch-dynamisch van Demeter

En dat hoeft niet direct vanaf morgen volledig en direct voor alles, maar maak vandaag een besluit om per morgen in ieder geval geen legbatterij-ei-producten meer te kopen. Of geen palmolie meer te accepteren. Of alleen nog biologisch vlees. Misschien ben je er dan over een paar maanden aan toe een volgende stap te nemen. Beetje bij beetje. En als je bij vrienden eet of buiten de deur koffie drinkt dan is het misschien teveel gevraagd om op  biologische melk te staan, en dat is ook ok

Maar begin

Alsjeblieft
Nu

The 2020 50/50 Challenge krijgt vorm

Poeh. 
Werk hoor!

Alleen al het aanschrijven van mensen wiens help ik goed kan gebruiken houdt me nu al zeker 10 dagen van straat. Elk vrij moment - en ja, ik heb ook werk, een klushuis, hondjes die graag met mij uit wandelen willen - ben ik mails aan het opstellen, bijschaven en versturen (en dan elke 15 minuten kijken of iemand al geantwoord heeft), bezig met het bedenken van de opzet van de cursus 'aardiger eten' (suggesties voor een betere naam blijven welkom) en aan het nadenken hoe je van mensen die graag willen helpen met het opzetten van content wel de content krijgt die je voor ogen hebt

Dus spelregels... dat kostte me vandaag mijn vrije dinsdagochtend, maar volgens mij staat alles nu beschreven. 

Suggesties, feedback? Heel erg welkom

Van stalbrand tot initiatief | the 2020 50-50 challenge

Met de laatste stalbranden van een ruime week geleden wist ik dat de boel nu echt eens op zijn kop moest. De politiek wijst naar de boeren, veehouders naar de wetgeving, de investering voor brandveiliger stallen moet zich natuurlijk wel terugverdienen, maar de consument wil alleen goedkoper vlees. En zo verandert er niets

Ik bedacht dat al iedereen die dit niet kan verkroppen, het beeld van die levend verbrande dieren, zijn stem eens zou laten horen. Niet door petities en verontwaardigde berichten, maar door gezamenlijk op te treden als 'de vrije markt'. Want onze liberale regering gelooft toch zo in de vrije markt? En wie is die markt dan? Nou, wij, met onze uitgaven

In eerste instantie wilde ik 'September Zonder' opzetten. Een maand zouden de mensen die die stalbranden onverteerbaar vinden geen vlees meer kopen. Niet voor thuis, niet in de restaurants, niet in de kantine. Of in ieder geval de oneven dagen, voor de mensen die vegetarisch wel heel lastig vinden

Al snel besefte ik dat één week nooit genoeg is om een beweging op gang te krijgen.

Dat er veel meer redenen zijn om geen of minder vlees of vis te eten dan die gruwelijke branden.

En dat ik het zeker nog wel op poten wil zetten, maar dan vanuit een positief uitgangspunt.

Ik eet al jaaaaaren vegetarisch, maar toen Bruno bij me kwam wonen en er wel vlees werd gekookt in ons huis at ik soms weer wel een stukje mee. Ik ben immers nooit gestopt met vlees eten omdat ik het niet lekker vond. En de reden waarom ik daar ook weer mee ben gestopt is niet de kennis over al die misstanden bij veehouders, veetransporten of slachthuizen. Integendeel zou je bijna kunnen zeggen. De reden waarom ik geen vlees meer kan eten zijn de initiatieven die ik volg op Facebook of Instagram die laten zien hoe sociaal, gezellig, slim en gevoelig varkens, koeien en kippies zijn. Ik heb ze vaker genoemd: Esther the Wonder Pig, de Familie Bofkont, StichtingDe Leemweg. En als ik nu varkensvlees zie, zie ik de vele vele biggetjes die Betsy heeft geworpen, of Muk. Bij rundvlees – en inmiddels bij kaas – denk ik aan de verdrietige verhalen van Mem en Deci

Dus. Het moet een positief initiatief worden. Gedragen door goede wil. En ik heb wel een paar maanden nodig om dit goed op te zetten. Het idee tot nu toe:

Een 'challenge' om mensen ertoe aan te zetten in (tenminste februari en maart) 2020 nog maar de helft van hun dagen vlees of vis te eten. Misschien ook zonder kaas of melk, maar zonder te pushen. Laat mensen bepalen wat voor hun haalbaar is.

Werktitel 'de 50-50 uitdaging voor 2020' (Of 'the 2020 50-50 challenge')

Ik wil vooral mensen laten zien hoe eenvoudig je lekker kunt koken zonder vlees of vis (en zonder te vaak die nep-dingen uit de supermarkt erbij te pakken) en hopen dat ze na deze periode vaker vegan gaan/blijven eten

Bij aNewSpring, mijn werk, heb ik gevraagd of ik op hun platform gratis een cursus mag bouwen en ik of ik dan mensen gratis mag inschrijven.

Want de mooiste manier namelijk om mensen die best vaker vegetarisch zouden willen eten gemotiveerd te houden moet een cursus 'eten zonder bijsmaak' (er moet uiteraard nog wel een aardiger titel komen!) worden.

Met dagelijks een theoretisch brokje voedingsleer zodat mensen wel alles binnenkrijgen wat ze nodig hebben, een stukje 'weet wat je eet (at)' kennis, recepten, interviews en steeds een filmpje. Zien hoe mensen koken zonder dierlijke producten, van erg laagdrempelig tot chef-kok niveau, en lekker veel filmpjes over wat voor sociale en slimme dieren die varkens en koeien zijn. Ze een snoet geven!

Het liefst via een cursus, met steeds teasers op fb maar anders alleen via fb of instagram

Mijn challenge? De hele uitstraling moet vooral positief worden, geen wijzend vingertje of te veel narigheid. Hah, dat gaat me moeite kosten =)

En wie mij wil helpen hierbij:

Heb je voeding gestudeerd? Ken je misschien nog mensen die bij ideële stichtingen of politieke partijen invloed hebben, verstand hebben van campagnes op poten zetten (en die je zelf zou willen benaderen of wiens gegevens je aan me zou kunnen doorgeven)? Zou je wel een filmpje willen opnemen van hoe je een fantastisch vegan taart bakt, of je favoriete vega lasagne? Ben je of ken je een BN'er die deze 'uitdaging' zou willen helpen promoten? Of alles waar ik nog niet aan heb gedacht

Alle input is welkom!

Binnenkort komt er in ieder geval een 'event'  the 2020 50-50 challenge op Facebook. Ik spam u allen alsdan weer =)