Wat
ik me niet heb gerealiseerd toen ik besloot weer te gaan bloggen is
dat de situatie volledig ende totaal anders is dan toen ik mijn
laatste serie blogde.
Ik
woonde destijds op een ver weg Antilletje en deed afgeschermd verslag
van mijn leven daar. Cultuurshocks, mijn strijd met het
schoolbestuur, domme aannames die ik voor vertrek had gedaan en
waarvan ik terug moest komen, alles ging de lucht in. Deels voor het
thuisfront, deels om mezelf een dure therapeut te besparen =)
De
blog was alleen toegankelijk na mijn akkoord en zo kon ik frank en
vrij mijn visie spuien op wat er gaande was in mijn wereldje daar.
Niemand van mijn mede-eilandbewoners zou het ooit lezen
Nu
probeer ik een openbaar blog te schrijven en als ik zou schrijven wat
mij raakt, wat er nu gaande is, dan raakt dat ook de mensen om mij
heen.
Vorige
week zat ik te popelen om over een stevige discussie met mijn zus te
schrijven, waarbij onze levensovertuigingen hard botsten terwijl we
ons op een van de fijnste plekjes van Europa bevonden. Dat doe ik dan
niet. Dat raakt namelijk ook haar, het betreft ook haar mening en ik
vind het dan niet 'aan mij' om dat online te zetten.
Soms
zie ik zaken om me heen gebeuren die waarschijnlijk meer normaal zijn voor een boeren
omgeving. Zaken die me storen. Maar ik woon hier, en mogelijk lezen
dorpsgenoten zo'n stukje. Wat doet dat? En dus schrijf ik het niet
op.
Vuile (maar ook de schone als iemand er geen toestemming voor geeft) was hou je immers binnen
Wat
rest er dan? Zeer gekleurde opiniestukken. Maar daar mis ik de
wetenschappelijke en journalistieke kennis voor, maar vooral de tijd
om te fact-checken. Dus wat ik nu de wereld in slinger bevalt me ook
niet. Het wordt al te snel deprimerende 'kijk wat er allemaal mis is
inde wereld' gespui.
En
nu? Stoppen? Kan.
Of
toch – heel voorzichtig – wel gaan schrijven over mijn wereldje.
Wat er om mij heen gebeurd en wat ik daar bij denk, daar bij voel.
Eng.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten