Toen ik vanmorgen koffie stond te zetten, werd ik spontaan op reis door mijn geheugen gestuurd. Het zal de geest van oudjaarsdag zijn...
Ik dacht aan mijn verblijf op de koffieboerderij Finca Ometepe, in Nicaragua, véle jaren geleden. De bijzondere houten opklapbare bedden, de bizar koude douches. Daar aankomen in het donker.
Een paar dagen eerder, in Leon, was er een groepje gevormd met wat andere backpackers, en hoewel het hele leuke mensen waren, overmeesterde die avond op de Finca mijn altijd aanwezige behoefte om alleen te zijn, de magie van deze plek en besloot ik om de volgende dag vroeg weer alleen verder te gaan.
Maar de Finca veroverde wel een plaatsje op die denkbeeldige lijst van 'op een dag... kom ik hier misschien nog eens terug'.
Vanmorgen had Google Maps deze Finca zo voor mij gevonden, er zijn nu zelfs online boekingsmogelijkheden. Voor € 72 per nacht. Dat is een heftig prijskaartje voor Nicaraguaanse normen. Zelfs vandaag de dag, denk ik.
Maar de online boekingsoptie zette mij nog veel meer aan het denken: aan hoeveel reizen is veranderd doordat het internet zo goedkoop is geworden, en slimme telefoons! Eerlijk gezegd, ik heb geen idee meer hoe ik sommige delen van mijn reizen destijds voor elkaar kreeg.
Deels door andere backpackers te vragen waar ze waren geweest, door een kijkje te nemen in hun Lonely Planet boekjes (die ik tijdens mijn eerste reizen nog vertikte te kopen) maar ook door gewoon bij een bushalte te verschijnen en op mijn geluk te vertrouwen.
Hoe heb ik ooit die camping aan de Stille Oceaan gevonden (niet in de betekenis 'van gehoord', maar letterlijk 'weten te bereiken') waar ik vervolgens naartoe ging? Hoe kwam ik erachter waar ik van bus moest wisselen, zonder meer dan drie woorden Spaans te spreken? Geen idee meer. Maar ik kwam er.
Nu ik erover nadenk, kwam mijn enthousiasme voor de keren dat ik naar Midden-Amerika ging wellicht slechts gedeeltelijk voort uit de prachtige natuur, de charmante stadjes en de vriendelijke mensen van de landen die ik er bezocht.
Ik hield ook van het aspect van een maand lang het toeval een kans te geven. Vertrouwen dat 'het' wel goed zou komen. En het ook accepteren als er iets helemaal niet goed ging. Een houding die we in Nederland - ook toen - al jaren en jaren kwijt waren.
Kan ik hier lessen voor mezelf uit halen?
Gedachtevoer voor de komende periode...
